วันอังคารที่ 10 กันยายน พ.ศ. 2556

មហា​ត្មៈ គន្ធី


មហា​ត្មៈ គន្ធី នាម​ជា​រដ្ឋបុរស​នៃ​ប្រទេស​ឥណ្ឌា ហើយ​ដែល​ពិភពលោក​ធ្លាប់​បាន​ទទួលស្គាល់​ជា​ទូទៅ ។ លោក​មាន​ឈ្មោះ​ពេញ​ថា មហា​ត្មៈ កា​រ៉ា​ម​ច័ន្ទ គន្ធី ជា​ជនជាតិ​ហិណ្ឌូ កើត​នៅ​ថៃ្ង​ទី​១​ខែតុលា​ឆ្នាំ ១៨៦៩ នៅឯ​ទីក្រុង​តូច​មួយ​ឈ្មោះ ខាត់តេ​វាស នៃ​មណ្ឌល​មុម​បៃ​(​បុប​បៃ​) ជា​កូនពៅ​គេ​បង្អស់​ក្នុងចំណោម​បងប្អូន​៤ នាក់​នៃ​ត្រកូល​អភិជន ។ ប៉ុន្តែ​ត្រកូល​អភិជន​នៃ​គ្រួសារ​នេះ មិនសូវ​រឹងមាំ​ដូច​អភិជន​ដទៃទៀត​ឡើយ អាស្រ័យ​ហេតុនេះ​ហើយ​ជីវិត​នៅ​យុវវ័យ មហា​ត្មៈ មិនសូវ​ទទួល​បានកា​រ​រៀនសូត្រ​យ៉ាង​ហ្មត់ចត់​
ខ្ពង់ខ្ពស់​ឡើយ ។​ ស្តី​អំពី​វណ្ណៈ មហា​ត្មៈ ស្ថិតនៅ​ក្នុង​ត្រកូល​ពេទ្យ ដែល​ចាត់​ថា​ជា​វណ្ណៈ​ធម្មតា មិនសូវ​ខ្ពង់ខ្ពស់ ជា​សាមញ្ញ​ជន​ម្នាក់ ដែល​រមែង​ទទួល​ការជិះជាន់ និង​មាក់ងាយ​ពី​ពួក​ដែល​ស្ថិត​ក្នុង​ឋានៈ​ខ្ពស់ជាង ។ ចំណុច​នេះ ហើយ​ដែល​ធ្វើឱ្យ​មហា​ត្មៈ ស្អប់ខ្ពើម​ការជិះជាន់រ​វាង​វណ្ណៈ​និង​វណ្ណៈ​យ៉ាងខ្លាំង រួច​បង្វែរ​កំហឹង​នេះ​ដោយ​ខិតខំ​ក្នុង​ការសិក្សា ដែល​ជា​មូលដ្ឋាន​មួយ​រឹងមាំ ដើម្បី​យកឈ្នះ​លើ​រឿងនេះ ។​ ​នៅពេល​មហា​ត្មៈ អាយុ​បាន​១៣​ឆ្នាំ តាម​ច្បាប់​ទំនៀមទម្លាប់​ប្រពៃណីនិយម​លោក​ត្រូវ​តែ​រៀបការ​។ មហា​ត្មៈ ក៏​រៀប​មង្គលការ​ជាមួយ​កូនក្រមុំ​ម្នាក់​អាយុ​ទើបតែ​បាន​៨​ឆ្នាំ គឺ​នាង កា​ស្តូរិ ។ប្រពៃណី​រៀបការ​នៃ ជនជាតិ​ហិណ្ឌូ​គឺ​របៀប​នេះ​ឯង គឺ​ត្រូវ​រៀបការ​តាំងពីក្មេង ធ្វើឱ្យ​មហាត្មៈ​យល់ឃើញ​ពី​ផល​អាក្រក់​នៃ​ជីវិត​អាពាហ៍ពិពាហ៍​នៅក្នុង​ វ័យក្មេង​នេះ​ថា ក្រៅ​ពី​បាន​ធ្វើឱ្យ​ការសិក្សា​មិន​រីកចម្រើន​ហើយ នៅ​បាន​បំផ្លាញ​សុខ ភាព​ទារក ដែល​កើត​ចេញ​មក​ទៀត ។​ ​ប៉ុន្តែ​ទោះជា​យ៉ាងណាក៏ដោយ សូម្បី​លោក​បាន​រៀបការ​មែនពិត ប៉ុន្តែ​ការរៀនសូត្រ​របស់​លោក​នៅតែ​បន្ត នៅពេល​បាន​បញ្ចប់​ការសិក្សា​នៅ​វិទ្យាល័យ​រួច ភរិយា​របស់​លោក​ក៏​បាន​កើត​បាន​កូន​ម្នាក់ និង​ក្រោយមក​បិតា​របស់​លោក​ក៏​ស្លាប់​ទៅ​ដែរ ។​បំណងប្រាថ្នា​ជាដំបូង​នៃ​ជីវិត​របស់​លោក​មហា​ត្មៈ ស្រឡាញ់​នូវ​វិជ្ជាជីវៈ​ច្បាប់ និង​ចង់​ក្លាយខ្លួន​ទៅជា​មេធាវី ។ ញាតិសន្តាន​ម្នាក់​បាន​បញ្ជូន​លោក​ទៅ​សិក្សា​វិជ្ជា​ច្បាប់​នៅ​ប្រទេស​ អង់គ្លេស ។ មហា​ត្មៈ បាន​សម្រេច​ចិត្ត​ទៅ​រៀន​ច្បាប់​នៅ​អង់គ្លេស ពេល​លោក​អាយុ​បាន​១៧​ឆ្នាំ (​គ​.​ស​១៨៨៧)​ប៉ុន្តែ​ជីវិត​នៅ​អង់គ្លេស​សម័យ​នោះ គាត់​មិនសូវ​ជួប​ការលំបាក​ឡើយ ។​កាល​នោះ​នៅ​អង់គ្លេស​មាន​ជនជាតិ​ឥណ្ឌា​តិច​នាក់​ទេ ហើយ​សម័យ​នោះ​មានតែ​ត្រកូល​អភិជន អ្នក​មាន​ប៉ុណ្ណោះ​ដែល​មាន​លទ្ធភាព​បញ្ជូន​កូនចៅ​ឱ្យទៅ​រៀន ហើយ​ក៏​រមែង​ប្រកួតប្រជែង​គ្នា​បញ្ជូន​កូន​ទៅ​រៀន​ដែរ​។​មហា​ត្មៈ គន្ធី ជា​មនុស្ស​ចូល​ចិត្តការ​ស្ងៀមសា្ងត់ អៀនខ្មាស និង​មិន​សូវ​និយាយស្តី ។ កាល​នៅ​អង់គ្លេស លោក​សង្កេតឃើញថា ជនជាតិ​អង់គ្លេស​មាន​រូបរាង​មាឌ​ធំៗ​រឹងមាំ ។ នៅពេល​ដែល​គិត​ដល់​ម្ហូបអាហារ​ដែល​ពួក​អង់គ្លេស​បរិភោគ​រាល់​ថៃ្ង ធ្វើឱ្យ​លោក​គិត​ឃើញ​ថា ជនជាតិ​អង់គ្លេស​គេ​ចូលចិត្ត​ហូប​ប្រភេទ​សាច់ អ៊ីចឹង​ហើយ​ទើប​គេ​មាន​សុខ ភាព​ល្អ​រឹងមាំ ខុស​ពី​ជនជាតិ​ឥណ្ឌា ដែល​មិន​បរិភោគ​សាច់​ទាល់តែសោះ ។ តាម​លទ្ធិ​សាសនា​ដែល​មហាត្មៈ​បាន​ទទួល​ការ​បង្ហាត់​បង្រៀន តាំងពី​យូរ​មក​ហើយ គឺ​ហាម​បរិភោគ​សាច់សត្វ រួច​ឱ្យ​គោរព​សត្វ សូម្បី​នៅតាម​ទីក្រុង​ធំ​ក៏​នៅ​មាន​គោរព​សត្វ​ដែរ ។​ ​មុន​ពេល​មហា​ត្មៈ ត្រឡប់មក​ពី​សិក្សា​នៅ​ប្រទេស​អង់គ្លេស​វិញ ម្តាយ​បាន​ឱ្យ​មហាត្មៈ​ស្បថ​ថា មិន​ត្រូវ​សេពគប់​នឹង​សុរា ស្រី មិន​ត្រូវ​បរិភោគ​សាច់សត្វ​ជាដាច់ខាត ប៉ុន្តែ​មហាត្មៈ​បាន​បំពាន​លើ​ពាក្យសម្បថ រួច​បែរ​មក​សាកល្បង​ហូប​សាច់សត្វ​ជា​លើកដំបូង ហើយ​លោក​ក៏​ត្រូវ​មិន​សប្បាយចិត្ត​នៅពេល​គេ​ស្អប់​រូបលោក ដូច្នេះ​ហើយ​ក៏​ឈប់​ហូប​សាច់សត្វ​វិញ រួច​ក៏​មក​បរិភោគ​បន្លែ ផ្លែឈើ​ជា​មួយ​បាយ តាម​ប្រពៃណី​ដូចដើម ។​ពេល​រៀន​ចប់​ច្បាប់​នៅ​អង់គ្លេស មហា​ត្មៈ បាន​ធ្វើដំណើរ​ត្រឡប់​មក​ប្រទេស​ឥណ្ឌា​វិញ ក្នុង​ពេល​ធ្វើដំណើរ​ត្រឡប់​នោះ លោក​បាន​ទទួលដំណឹង​ថា ម្តាយ​របស់​លោក​ទទួល​អនិច្ចកម្ម មហាត្មៈ​មាន​ទុក្ខសោក​យ៉ាងខ្លាំង និង​រឹតតែ​ក្លាយខ្លួន​ជា​មនុស្ស​ស្ងៀម សា្ងត់​ជាង​មុន​ទៅ​ទៀត ។​ ​មហា​ត្មៈ បានចាប់ផ្តើម​ជីវិត​ជា​មេធាវី​ក្នុង​រយៈពេល​ដំបូង​នៅ​ក្រុង​មុម​បៃ និង​ត​មក​ក៏​ត្រឡប់​ទៅ​ធ្វើការ​ជួយ​បងប្រុស​នៅឯ​ស្រុកកំណើត​វិញ ។ នៅ​ទីនោះ មហាត្មៈ​ត្រូវ​អ្នក ផង​វាយតម្លៃថា លោក​ជា​មនុស្ស​មិនសូវ​យកចិត្តទុកដាក់​លើ​ការងារ​ឡើយ ដែល​អាច​ជា​អ៊ីចឹង​មែន ព្រោះ​ជា​ធម្មតា​និស្ស័យ​របស់​មហា​ត្មៈ ជា​មនុស្ស ស្ងៀមសា្ងត់​មិនសូវ​រវី រវល់​ក្នុង​រឿង​រស់នៅ ចូលចិត្ត​សាមញ្ញ​ងាយៗ​តាម​តែ​មាន ។​ ​ជីវិត​របស់​គាត់​ចាប់ផ្តើម​មាន​តួនាទី​សំខាន់ ក្នុង​សម័យ​ដែល​កាល​នោះ​ជនជាតិ​ឥណ្ឌា ត្រូវ​ពួក​អាណានិគម​អង់គ្លេស​បញ្ជូន​ទៅ​ធ្វើ​ជាក​ម្មករ​នៅ​អាហ្វ្រិក​ ខាងត្បូង ។ ទន្ទឹមនឹងនោះ ពួក​ឈ្មួញ​ផ្សេងៗ​នៅ​ឥណ្ឌា ទាំង​ពួក​អ្នក​កាន់​សាសនា​អ៊ិស្លាម និង​ហិណ្ឌូ ក៏​បាន​ទៅ​រស់នៅ​ទីនោះ​ដែរ ការ​ប្រកាន់ពូជសាសន៍​បាន​កើតឡើង​យ៉ាង​តឹងរ៉ឹង​ក្នុង​តំបន់​នោះ ជាពិសេស​ពួក​ទាហាន​ហុ​ល្លង់​បាន​ព្យាយាម​រាំង​ស្កាត់​មិន​ឱ្យ​ពួក​ឥណ្ឌា​ចូល ទៅក្នុង​តំបន់ បាំង​រី​ឡើយ ហើយ​ពួក​ហុ​ល្លង់​នេះ​ក៏​មិន​អនុញ្ញាត​ឱ្យ​ពួក​ឥណ្ឌា​ធ្វើ​ជំនួញ​ដែរ ។​ក្នុង​ឆ្នាំ​១៨៩៣ មហា​ត្មៈ បាន​ធ្វើដំណើរ​ទៅកាន់​អាហ្វ្រិក​ខាងត្បូង ក្នុងឋានៈ​ជា​មេធាវី​ប្រចាំ​ក្រុម ហ៊ុន​EAST INDIA កំពុង​មាន​ក្តីក្តាំ​ជាមួយ​ពួក​សាធារណរដ្ឋ​អាហ្វ្រិក​ខាងត្បូង និង​ចាត់ទុកថា​ជា​រឿង​ដំបូង​ហើយ ដែល​មហាត្មៈ​បានទទួល​នូវ​អំពើ​អយុត្តិធម៌ ។ បន្ទាប់​ពី​ចាញ់ក្តី​នោះ​រួច លោក​ក៏​វិលត្រឡប់​មក​ស្រុក​កំណើត​វិញ គឺ​នៅក្នុង​ឆ្នាំ​១៨៩៦ លោក​ក៏​បាន​ស្នើឡើង​រឿង​ដែល​ជនជាតិ​ឥណ្ឌា​ត្រូវ​ពួក​ហុ​ល្លង់​ជិះជាន់​ជូន​ រដ្ឋាភិបាល​ឥណ្ឌា ។​​ខណៈ​ជាមួយគ្នានេះ​រដ្ឋាភិបាល​អាហ្វ្រិក​ខាងត្បូង ដែល​ជា​រដ្ឋាភិបាល​បង្កើត​ឡើង​ដោយ​អង់គ្លេស ក៏ កើត​មាន​សេចក្តី​មិន​ពេញចិត្ត​ក្នុងករណី​មាន​កម្មករ​ឥណ្ឌា​ហូរ​ចូល​ប្រទេស​ ខ្លួន​កាន់តែច្រើន ។ ពួក​ស្បែក​សមាន​ការភ័យខ្លាច​ចំពោះ​តម្លៃ​ពលកម្ម​របស់​ខ្លួន​ត្រូវ​ធ្លាក់ចុះ ព្រោះ​កម្លាំង​ពលកម្ម​ពួក​ឥណ្ឌា ដែល​គេ​ជួល​មក​មាន​តម្លៃថោក ម្ល៉ោះ ហើយ​ភាព​មិន​ស្ងប់​បានកើត​ឡើង​ស្ទើរ​គ្រប់​ទីកន្លែង នៅ​ទីបំផុត​ក៏​ក្លាយទៅជា​អំពើ​ចលាចល​។ ក្នុង​ឆ្នាំ​១៨៩៦​នេះឯង ដែល​មហាត្មៈ​ក៏ត្រូវ​ពួក​អន្ធពាល​តាម​ចងអា​ឃាត​ដែរ ប៉ុន្តែ​លោក​បាន​គេចខ្លួន​មុន ។​​ទោះបីយ៉ាងណា​ក៏ដោយ សូម្បី​លោក​បាន​ឈ្លោះទាស់ទែង​នឹង​ពួក​ស្បែក​ស ដែល​តែងតែ​មើលងាយ​ចំពោះ​ជាតិ​ខ្លួន​ក៏ដោយ ប៉ុន្តែ​លោក​នៅតែ​ស្មោះត្រង់​ភក្តី ចំពោះ​រដ្ឋាភិបាល​អង់គ្លេស ។ ក្នុង​ឆ្នាំ​១៨៩៩ អង់គ្លេស កើត​សង្គ្រាម​ជាមួយ​ពួក​ទាហាន​ហុ​ល្លង់ ក្នុង​ការបែងចែក​ទឹកដី​គ្រប់គ្រង​នៅ​អាហ្វ្រិក​ខាងត្បូង ។​លោក​មហា​ ត្មៈ ក៏​បាន​ប្រមូល​កម្លាំង​ជនជាតិ​ឥណ្ឌា​ចូលរួម​ជាមួយ​កងទ័ព​អង់គ្លេស សូម្បី​មិន​បាន​ចេញ​ទៅ​ច្បាំង ប៉ុន្តែ​លោក​បាន​បំពេញ​តួនាទី​ជា​អ្នក​បញ្ជូន​សម្ភារៈ​និង​បញ្ជូន​ទ័ព​ ត្រូវរបួស​ទៅ​មន្ទីរពេទ្យ លុះ​រហូត​អង់គ្លេស​បាន​ឈ្នះ​សង្គ្រាម ។ មហា​ត្មៈ បាន​ទទួល​មេដាយមាស​ពី​រាជការ​អង់គ្លេស មហាត្មៈ​ធ្វើបែបនេះ​ព្រោះ លោក​យល់​ឃើញ​ដោយ​យុត្តិធម៌​ថា ខ្លួន​ជា​មនុស្ស​របស់​អង់គ្លេស ដូច្នេះ​ត្រូវ​ផ្តល់​ប្រយោជន៍​ឱ្យ​គេ​ទើប​គេ​ពេញចិត្ត ។​ ​នៅពេល​ព្រឹត្តិការណ៍​បាន​ស្ងប់​ជា​ប្រក្រតី​ហើយ នៅក្នុង​គ​.​ស​១៩០១ មហា​ត្មៈ ក៏​បាន​ធ្វើដំណើរ​មក​ឥណ្ឌា​វិញ លោក​មាន​ក្តីសង្ឈឹម​ថា នៅពេល​ដែល​អង់គ្លេស​ឈ្នះ​ពួក​ហុ​ល្លង់​ហើយ ច្បាប់​ដែល​តែងតែ​គាបសង្កត់ ទៅលើ​ជនជាតិ​ឥណ្ឌា​ប្រាកដជា​ត្រូវ​បន្ធូរ បន្ថយ​ខ្លះ ជនជាតិ​ឥណ្ឌា​នឹង​មាន​សេរីភាព ប៉ុន្តែ​ហេតុការណ៍​នោះ​នៅ​តែ​រក្សា​ដូចដើម មហា​ត្មៈ ក៏​បាន​ត្រឡប់​ទៅ​អាហ្វ្រិក​ខាងត្បូង​ម្តងទៀត ដើម្បី​ដំណើរការ​តាម​ផែនការ​តស៊ូ​របស់​ខ្លួន​ឯង គាត់​បាន​បង្កើត​សមាគម​មួយ​ឈ្មោះថា British-India និង​បាន​ចេញ​កាសែត​ខ្លួនឯង​មួយ​ច្បាប់​មាន ឈ្មោះថា “​ទស្សនៈ​របស់​ជនជាតិ​ឥណ្ឌា​” ។​គេ​អាច​និយាយបាន​ថា មហា​ត្មៈ មាន​ចេតនា​តស៊ូ​ដើម្បី​ជីវិត​កម្មករ​របស់​ឥណ្ឌា ជីវិត​របស់​គាត់​គឺ​ការប្រើ​ពាក្យ​សម្តី​ដោយ​ខ្លួនឯង និង​តស៊ូ​ដោយ​ចុង​ប៉ាកកា​របស់គាត់​សរសេរ​ចុះ​ក្នុង​កាសែត ។ ក្នុង​រយៈពេល​នោះ សមាគម​របស់​គាត់​មាន​សមាជិក​កាន់តែ​ច្រើនឡើង សមាគម​នេះ​គឺមាន​ទិសដៅ​ដើម្បី​ការពារ​សិទ្ធិ​ជនជាតិ ឥណ្ឌា ប៉ុន្តែ​តស៊ូ​ដោយ​សច្ចធម៌ មិន​ប្រើ​អាវុធ​ឡើយ និង​ចាប់​តាំងពី​ឆ្នាំ​១៩១២​មក មហា​ត្មៈ បាន​បោះបង់​សម្លៀក​បំពាក់​បែប​ពួក​អឺរ៉ុប​ចោល​អស់ រួច​ងាក​មក​ទទួល​ទាន​តែ​បន្លែ​និង​ផ្លែឈើ​តាម​ប្រពៃណី​របស់លោក ។​ លោក​យល់ឃើញថា ប្រទេស​ឥណ្ឌា​ក្លាយជា​ប្រទេស​ឯករាជ្យ​បាន លុះត្រាតែ​ជនជាតិ​ឥណ្ឌា រួបរួម​គ្នា​ជា​មុន ដោយ​មិន​ត្រូវ​បែងចែក​ប្រកាន់វណ្ណៈ មិន​ប្រកាន់​សាសនា ហេតុ នេះ​ទើប​មហា​ត្មៈ ព្យាយាម​ផ្សះផ្សារ​បង្រួបបង្រួម ឱ្យ​មាន​ការ​ចងមេត្រីរ​វាង​ពួក​ហិណ្ឌូ និង​ពួក​អ៊ិស្លាម ។ លោក​បាន​ចំណាយ​ពេលវេលា សិក្សា​ទស្សនវិជ្ជា អំពី​ជីវិត​ជា​រៀង រហូត និង​ព្យាយាម​លុបលាង​ប្រពៃណី​បែងចែក​វណ្ណៈ​របស់​ពួក​សាសនា​ហិណ្ឌូ ដែល​មើលងាយ មើលថោក​វណ្ណៈ​តូច​ជាង ។​​មហា​ត្មៈ និង​ពួក​ដែល​គេ​ហៅថា ជា​សិស្សានុសិស្ស​របស់​គាត់ បាន​ព្យាយាម​តស៊ូ​ដើម្បី​ជ័យជម្នះ ក្នុង ការទាមទារ​សិទ្ធិ​របស់​ខ្លួន​ជា​រហូត នៅពេល​ចំនួន​សិស្ស​នោះ​មាន​កាន់តែ​ច្រើនឡើង និង​រដ្ឋាភិបាល​អង់គ្លេស​ក្នុង​អាហ្វ្រិក​ខាងត្បូង នៅតែ​មិន​ព្រម​ឱ្យ​សិទ្ធិ មហាត្មៈក៏​ប្រើ​វិធី​លើកស្ទួយ​កម្លាំង​ទឹកចិត្ត​សិស្ស​ឱ្យ​ចេះ​រួបរួមគ្នា ប្រឆាំង ដោយ​មិន​ឱ្យ​ប្រើ​កម្លាំង ពោល​គឺ​មិន​ព្រម​ឱ្យ​ធ្វើ​តាម​ពាក្យ​បញ្ជា​របស់​រដ្ឋាភិបាល ។ អង់គ្លេស​ធ្លាប់បាន​ប្រើ​កម្លាំង​ទាហាន​ចូល​មក​បង្ក្រាប ដោយ​អាវុធ​ជា​ច្រើនលើក​ច្រើនសារ និង​ធ្លាប់​ចាប់​ជនជាតិ​ឥណ្ឌា​ទៅ​ដាក់គុក​ជា​រឿយៗ រួម​ទាំង​ក្មេង​ស្រី​ក៏មាន ។​ ​រូប​មហា​ត្មៈ ក៏​រមែង​ត្រូវ​ពួកគេ​តាម​ចាប់​ដែរ ប៉ុន្តែ​រដ្ឋាភិបាល​អង់គ្លេស​ក៏​មិន​អាច​យក ឈ្នះ​លើ​ពួកគេ​បាន រហូត​កើត​អំពើ​ចលាចល​នៅ​គ្រប់​ទី​កន្លែង​នៃ​ប្រទេស​ឥណ្ឌា ព្រោះ​ជនជាតិ​ឥណ្ឌា​ភាគច្រើន​រីករាយ​នឹង​ប្រគល់​ខ្លួន​ឱ្យ​ពួកគេ​ចាប់ ជាជាង​ឱ្យ​ពួកគេ​ជិះជាន់ ។​មាន​គ្រាមួយ​នោះ​មហា​ត្មៈ និង​បក្សពួក​របស់​គាត់​បាន​ធ្វើការ​ប្រឆាំង​នឹង​ច្បាប់​មួយ​ស្តីអំពី​អំបិល ។ មហា​ត្មៈ បាន​ដឹកនាំ​បក្សពួក​ខ្លួន ធ្វើដំណើរ​ថ្មើរជើង​ទទេ​លើ​ចមា​យ​ផ្លូវ​១៦​គីឡូ ម៉ែត្រ ចាកចេញ​ពី​ទី​អាស្រម​ទៅ ទន្លេ​ស្បា​ម៉ាទី ពេល​ទៅដល់​នាំ​គ្នា​ចុះ​ដង​ទឹកអំបិល ក្រោយ​ពី​នេះ​មិន​បាន​ប៉ុន្មាន​ថៃ្ង រាស្ត្រ​ទាំងពួង​នៃ​ប្រទេស​ឥណ្ឌា ក៏​បាន​នាំ​គ្នា​ប្រឆាំង​នឹង​ច្បាប់​របស់​អង់គ្លេស​ស្តី​អំពី​រឿង​នោះ ។ រដ្ឋាភិបាល​បាន​ចាប់​ខ្លួន​ពួក​នោះ​ដាក់គុក និង បុគ្គល​ដំបូង​ដែល​ត្រូវ​ចាប់​ខ្លួន​ក្នុង​រឿងនេះ គឺ​បណ្ឌិត​នេ​រុ​ហ៍ ដែល​ខណៈនោះ​លោក​មាន​តំណែង​ជា​ប្រធានសភា​ឥណ្ឌា ក្រោយមក​មហាត្មៈ​មាន​វិធី​ម្យ៉ាងទៀត គឺ​លោក​ធ្វើ បាតុកម្ម​បង្អត់អាហារ​ខ្លួនឯង ហើយ​ដែល​រដ្ឋាភិបាល អង់គ្លេស​ចាត់ទុក​ជា​រឿង​សំខាន់ ព្រោះ​នឹង​ក្រែង​ថា​ប្រសិន​លោក​មហាត្មៈ​ស្លាប់ទៅ ជនជាតិ​ឥណ្ឌា​ប្រាកដ​ជា​គ្មាន​នរណា​ម្នាក់ អត់ឱន​ទោស​ឱ្យ​ដល់​រដ្ឋាភិបាល​អង់គ្លេស​ឡើយ ។ ​សកម្មភាព​របស់​លោក​នេះ បាន​ធ្វើឱ្យ​រដ្ឋាភិបាល​អង់គ្លេស​យល់ព្រម​ដោះស្រាយ​រឿង​ផ្សេងៗ​ឱ្យបាន​ ធូរស្រាល ។​ទិសដៅ​ម្យ៉ាងទៀត​ដែល​មហាត្មៈ​ព្យាយាម​ធ្វើ គឺ​ការជំទាស់​មិន​ឱ្យ​កម្មករ​ឥណ្ឌា ចេញ​ទៅ​ធ្វើការ​នៅ ក្រៅប្រទេស និង​ក្នុង​តំបន់​ដែល​ជនជាតិ​ឥណ្ឌា​ត្រូវ​ពួកគេ​ជិះជាន់ មហា ត្មៈ​ព្យាយាម​តស៊ូ និង​ចរចា ទាមទារ​នូវ​សមិទ្ធិ​មិនឱ្យ​មិត្ត​រួម​ជាតិ​របស់​លោក​ត្រូវ​ធ្លាក់​ទៅ​ជា​ ខ្ញុំ​បរិវារ​នៃ​ពួក​ស្បែក​ស ។​មហាត្មៈ​បាន​ប្រើ​វិធី “​ស្មឹង​ស្មា​ធ​” របស់​គាត់​គឺ​បង្អត់អាហារ​ខ្លួនឯង​នោះ ជា​ការតស៊ូ​ដោយ​ផ្លូវ​ចិត្ត​ដោយ​សុចរិត អ៊ីចឹង​ហើយ​ទើប​លោក​មាន​រហស្ស នាម​ថា “​មហា​ត្មៈ​” ដែល​ប្រែ​ថា​មនុស្ស​ដែល​មាន​គុណធម៌​ខ្ពស់ ឬ​អ្នកតស៊ូ​ដើម្បី​ជន​ក្រីក្រ និង​ជន​ដែល​ត្រូវ​គេ​ជិះជាន់ ។​ ក្នុង​ឆ្នាំ​១៩១៤ អង់គ្លេស​ធ្វើសង្គ្រាម​នឹង​ប្រទេស​អាល្លឺម៉ង់ មហាត្មៈ​ក៏​ប្រមូល​កម្លាំង​ទៅ​ជួយ ដូច​ដែល​ធ្លាប់​ជួយ​អង់គ្លេស​កាលពី​ធ្លាប់បាន​ធ្វើ​សង្គ្រាម​ជាមួយហុ​ល្លង់ ប៉ុន្តែ​ពេល នោះ​ទាហាន​ឥណ្ឌា ត្រូវ​បាន​ចូលរួម​សង្គ្រាម​ជាមួយ​ទាហាន​អង់គ្លេស ហើយ​មហាត្មៈ​ទទួលបាន​មេដា​យ​ពានរង្វាន់​ពី​អង់គ្លេស ។ សង្គ្រាម​បាន​ចប់​សេដ្ឋកិច្ច​ប្រទេស​ឥណ្ឌា​ធ្លាក់ចុះ​យ៉ាង​ដុនដាប អ្នកក្រីក្រ​មាន​សន្ធឹកសន្ធាប់ ជនជាតិ​ឥ​ណ្ឌ​ដែល​ធ្លាប់​ធ្វើ​ទាហាន ត្រូវ​រំសាយ​ក្លាយ​ជា​ជន​អត់​ការងារ​ធ្វើ នៅ​ប្រទេស​ឥណ្ឌា​កើត​ការច្របូកច្របល់ និង​កើត​ភាពចលាចល​ស្ទើរ​គ្រប់កន្លែង ។ អង់គ្លេស​ខ្លាច​មាន​គ្រោះថ្នាក់​ដល់​ខ្លួន ក៏​ចេញ​ច្បាប់​បង្ក្រាប​ដែល​បង្កើត​ជា​អំពើ​ទារុណកម្ម និង អយុត្តិធម៌ មហា​ត្មះ​ក៏​បាន​ប្រើ​វិធី​តស៊ូ​តាម​ផែនការ​របស់​លោក​ទៀត ។​ពេលនេះ​គាត់​បាន​ប្រមែប្រមូល​ជនជាតិ ឥណ្ឌា ដែល​ធ្វើ ការ​ក្នុង​រដ្ឋា​ភ​បាល​អង់គ្លេស ឱ្យ​សុំ​លាលែង​ចេញពី​ការងារ​ទាំងអស់​... មហា​ត្មៈ ក៏​បាន​បញ្ជូន មេដាយ​រង្វាន់​ជូន​ឱ្យ​រដ្ឋាភិបាល​ប្រទេស​អង់គ្លេស​វិញ ។​ ​ក្នុងខណៈ​ពេល​នោះ​ជន​សំខាន់ៗ​នៅ​ឥណ្ឌា​បាន​បង្កើត​សភាជាតិ​ឥណ្ឌា​ឡើង សភា​នេះ​មានកំណើត​តាំង ពី​ឆ្នាំ​១៨៨៥ ប៉ុន្តែ​ទើប​តែ​មាន​តួនាទី​នាពេលនេះ ហើយ​រូប មហា​ត្មះ​ផ្ទាល់​ក៏​បាន​ចូលរួម​ជា​សមាជិក​សភា​នេះ ។ នៅពេលដែល​លោក Lordeson នៃ​រដ្ឋា ភិបាល​អង់គ្លេស បានដាក់​នយោបាយ​បែងចែក​មណ្ឌល​ក្នុងប្រទេស​ឥណ្ឌា​ក្នុង ឆ្នាំ​១៩១៥ សភា​នេះ​ធ្វើការ​ជំទាស់​យ៉ាងខ្លាំង និង​ចាប់​តាំងពី​ពេលនោះ​មក សភា​នេះ​មានគំនិត​ទាមទារ​ឯករាជ្យ សមាជិក​គ្រប់​រូប​ប្រាថ្នា​ចង់ឃើញ​ឥណ្ឌា​បាន​រួចផុត​ពី​អាណានិគម​បរទេស ។ មហាត្មៈ​បានទទួល​ជ្រើសតាំង​ធ្វើជា​ប្រធានស​ភា ប៉ុន្តែ​ផែនការ​ធ្វើការ​របស់​ម​ហាត្មៈ​នៅពេលនោះ មិន​ឆ្លើយតប​នឹង​បំណង​សមាជិក​សំខាន់ៗ​ឡើយ ដូច​បណ្ឌិត​នេ​រុ​ហ៍ និង​លោក​តាស (R.C Tas )​ប៉ុន្តែ​គេ​នៅតែ​គោរព​នូវ​គុណធម៌​របស់​មហាត្មៈ​នៅឡើយ ព្រោះ​ជនជាតិ​ឥណ្ឌា អ្នកខ្លះ​ប្រាថ្នា​ចង់ឱ្យ​មាន​ការតស៊ូ​ខាង​អាវុធ ប៉ុន្តែ មហាត្មៈ​ចង់​ឱ្យ​ប្រើ​វិធី​ស្ងៀម​សា្ង​ត់ ដែល​លោក​យល់ថា ប្រសិនបើ​ប្រើ​អាវុធ​ប្រាកដជា​មិន​ឈ្នះ​ពួក​អង់គ្លេស​ឡើយ ព្រោះ​អង់គ្លេស​មាន​អាវុធ​ល្អៗ​ហើយ​ឥណ្ឌា​គ្មាន​អាវុធ​ល្អ​ទេ ។​ ​នៅក្នុង​ឆ្នាំ​១៩២១ ឥណ្ឌា​បាន​កើត​ភាពចលាចល​មួយ​ដ៏​ធំ ព្រោះ​អត់ធ្មត់​រមា្ង​ប់​ចិត្ត​មិន​បាន ។ រដ្ឋាភិបាល​អង់គ្លេស​បាន​ធ្វើការ​បង្ក្រាប​យ៉ាង​ឃោរឃៅ បណ្តាល​ឱ្យ​ជនជាតិ​ឥណ្ឌា​ស្លាប់​យ៉ាងច្រើន​សន្ធឹកសន្ធាប់ មហាត្មៈ​ត្រូវ​ចាប់ខ្លួន និង​ត្រូវ​កាត់ទោស​ឱ្យ​ជាប់ គុក​ចំនួន​៦​ឆ្នាំ ។ ពេល​ជាប់​បានតែ​២​ឆ្នាំ មហាត្មៈ​ក៏​មាន​ជំងឺ ពោះវៀន​ខ្នែង​និង​ត្រូវ​បញ្ជូន​ទៅ​ព្យាបាល​នៅ​មន្ទីរពេទ្យ រហូត​បាន​ជាសះស្បើយ បន្ទាប់​មក​រដ្ឋាភិបាល​អង់គ្លេស ក៏​បាន​លែងខ្លួន​លោក​ឱ្យ​មាន​សេរីភាព ។​ ​ទោះបីយ៉ាងណា​ក៏ដោយ មហាត្មៈក៏​នៅតែ​បន្ត​ការតស៊ូ​ទៅទៀត តាម​សន្តិវិធី​របស់ លោក​លោក​បាន​ព្យាយាម​បង្រៀន​ឱ្យ​ជនជាតិ​ឥណ្ឌា ឱ្យ​ចេះ​សង្កត់​ចិត្ត សង្កត់​អារម្មណ៍​ខ្លួនឯង​មិន​ឱ្យ​សម្តែង​ចេញ​នូវ​អំពើ​ឃោរឃៅ​ចេញមក​ខាងក្រៅ លោក​បង្រៀន​ឱ្យ​ចេះ​ប្រើ​វិធី​ចចេស​ដោយ​ស្ងៀមសា្ងត់ ទោះជា​ត្រូវ​គេ​ចាប់​យក​ទៅ​ធ្វើ​ទារុណ កម្ម​ក៏ដោយ ត្រូវ​ចេះ​ធ្វើឱ្យ​រីករាយ​ឡើង ប៉ុន្តែ​ក្នុង​ខណៈ​ជាមួយគ្នានេះ ក៏​មិន​ត្រូវ​ឱន ក្បាល​គោរព​ធ្វើ​តាម​ពាក្យ​បង្គាប់បញ្ជា​ឱ្យ​ពួក​រដ្ឋាភិបាល​អង់គ្លេស​ដែរ ។ ក្រៅពីនេះ មហាត្មៈ​បាន​ខំលើក​ទឹកចិ​ត្ត​ប្រជាជ​ន​ឥណ្ឌា ត្រូវ​អនុវត្ត​ឱ្យបាន​នូវ​សេចក្តីសម្រេច​ផ្សេងៗ​មានដូចជា​៖ លើកទឹកចិត្ត​ប្រជាជន​ឥណ្ឌា​ឱ្យ​ឈប់​ប្រើ​របស់របរ​អង់គ្លេស និង​ឱ្យ​គ្រប់​គ្នា​ត្រូវ​ចេះ​ត្បាញសំពត់​ស្លៀក​ដោយ​ខ្លួនឯង មិនឱ្យ​ទិញ​របស់​បរទេស​ប្រើ ផ្ទះ​ណា​ដែល​មិន​អាច​ចេះ​ធ្វើ​អ្វី មហាត្មៈ​អាច​បង្រៀន​រហូត​អាច​ធ្វើបា​ន ។​ក្រៅពីនោះ មហា​ត្មៈនៅ​បាន​បង្រៀន​ប្រជាជន​ឥណ្ឌា​គ្រប់​រូប​ត្រូវ​តាំង​សតិបញ្ញា​នឹងនរ មិន​ស្អប់ខ្ពើម​វណ្ណៈ​តូចតាច និង​ឈប់​ឱ្យប្រើ​ច្បាប់​គាបសង្កត់​គ្នា​ដូច​ដែល​ធ្លាប់បាន​ហាម​ពួក​វណ្ណៈ​ តូចតាច មិន​ឱ្យ​ចូល​វិហារ​របស់​វណ្ណៈ​ខ្ពស់​ជាដើម ។​ ​ក្នុង​ឆ្នាំ​១៩២៤ មហា​ត្មះ​ក៏​បាន​ជ្រើសតាំង​ធ្វើជា​ប្រធាន​សភាជាតិ​ឥណ្ឌា សមាជិក​គ្រប់​រូប​ត្រូវ​ពាក់មួក​ស​ធ្វើ​ត្បាញ​ដោយ​ខ្លួនឯង មួក​ស​នេះ​ជា​និមិត្តរូប​ដែល មហាត្មៈ​ត្រូវបាន ពាក់ក្នុង​ពេល​គេ​ឃុំ​រូប​លោក​នៅ​ប្រទេស​អាហ្វ្រិក​ខាងត្បូង ។ ត​មក​នៅក្នុង​ឆ្នាំ​១៩៣០ រដ្ឋាភិបាល​អង់គ្លេស​បាន​ពិចារណា​ឃើញថា គួរតែ​ឱ្យ ឥណ្ឌា​មាន​សិទ្ធិ​បាន​គ្រប់គ្រង​ប្រទេស​ដោយ​ខ្លួនឯង ប៉ុន្តែ​ក្នុងឋានៈ​ជា​ប្រទេស​ដែល​ក្បាលម៉ាស៊ីន​ដឹកនាំ​ក្រោម​ចក្រ ភព​អង់គ្លេស ដូច​នៅ​ប្រទេស អូស្ត្រាលី​ណូវែល​ហ្សេ​ឡង់​កាណាដា និង​អាហ្វ្រិក ។ ដូច្នេះ​រដ្ឋ​សភា​អង់ គ្លេ​ស​បាន​បង្កើត​គណៈកម្មាធិកា​រ​មួយ​ឡើង ដើម្បី​ប្រជុំ​ពិចារណា​បញ្ហា​នៅ​ប្រទេស​ឥណ្ឌា ។ ប៉ុន្តែ​ដោយ​គណៈ កម្មា​ធិ​ការនេះមាន​សមាជិកសុ​ទ្ធ​តែ​ជា​ពួក​អង់គ្លេស​ទាំងអស់ ដូច្នេះ​ការងារ​ទាំងឡាយ​មិន​អាច​ឆ្លើយតបបាន នឹង​បំណង​របស់​ជន​សំខាន់ៗ​របស់​ឥណ្ឌា​ឡើយ ហេតុនេះ​ហើយ​ក្នុង​សម័យប្រជុំ​លើកទីមួយ មិន​មាន​សមាជិក​ឥណ្ឌា​ចូលរួម​ប្រជុំ​ឡើយ ទន្ទឹម​នឹង​នោះ​សមាជិក​ឥណ្ឌា​មួយចំនួន​កំពុង​ត្រូវ​ជាប់​ឃុំឃាំង ។​ឡ​ត អេ​វិន អភិបាល​គ្រប់គ្រង​ប្រទេស​ឥណ្ឌា​សម័យ​នោះ បាន​អញ្ជើញ​ឱ្យ​មហាត្មៈ​ទៅ​ចូលរួម​ប្រជុំ​លោក​អេ​វិន​នេះ គោរព​លោក​មហា​ត្មៈណាស់ បាន​ចរចា​ឱ្យ​លែងខ្លួន​បុគ្គល​សំខាន់ៗ​របស់​សភា​ឥណ្ឌា ហេតុនេះ មហាត្មៈ​ក៏បានធ្វើដំណើរ​ទៅ​ជួប​ឡ​ត អេ​វិន ដើម្បី​ធ្វើ​ការព្រមព្រៀង​គ្នា​ដោយ​សន្តិភាព ។​មហា​ត្មៈ គន្ធី បានទាមទារ​ឱ្យ​រដ្ឋាភិបាល​អង់គ្លេស​ឱ្យ​ឈប់​ប្រើ​អំណាច​ឃោរឃៅ​បង្ក្រាប​ បាតុករ​។ ក្នុង​ដំណើរ​ទៅ​ចូលរួម​ប្រជុំ​ជាមួយ​រដ្ឋាភិបាល​អង់គ្លេស​នៅ​ទីក្រុង​ឡុង​ដ៍ ​ក្នុង​គ្រា​នោះ បាន​ធ្វើឱ្យ​ប្រជាជន​អង់គ្លេស​មាន​ការពេញចិត្ត​យ៉ាងខ្លាំង ពោល​គឺ​មហាត្មៈ​បាន​ទៅ​សួរសុខទុក្ខដ​ល់​និវាសនដ្ឋាន​របស់​ក្រុម​ប្រជាជន​ ក្រីក្រ​ជនជាតិ​អង់គ្លេស នៅ​ពេលទំនេរ​លោក​បាន​សម្តែង​ឱ្យ​នូវ​គំនិត និង​សេចក្តីត្រូវការ​របស់​ជ​ន​ជាតិ​ឥណ្ឌា ឱ្យ​ជនជាតិ​អង់គ្លេស​បាន​យល់ដឹង ។ លោក​បាន​ទៅ​ទស្សនា​មហាវិទ្យាល័យ​នានា ដែល​មាន​ទាំង​ប្រជាជន​ឥណ្ឌា និង​អង់គ្លេស​កំពុង​រៀនសូត្រ ។ មហា​ត្មៈ បាន​ព្យាយាម​ពន្យល់​ជនជាតិ​អង់គ្លេស​ឱ្យបាន​យល់​ច្បាស់​អំពី​ សេចក្តីត្រូវការ​របស់​ប្រជាជន​ឥណ្ឌា ។​​ការប្រជុំ​បញ្ហា​រឿង​ឥណ្ឌា​ក្នុង​លើកទីមួយ​នេះ​មិន​បាន​ទទួល​នូវ​ ការព្រមព្រៀង​គ្នា​ឡើយ ព្រោះ​ដោយសារ​សមាជិក​គណៈកម្មាធិកា​រ​នោះ មាន​ពួក​អង់គ្លេស​ស្ទើរតែ​ទាំង អស់ មិន​មាន​សំឡេង​ប្រជាជន​ឥណ្ឌា​ណា​ម្នាក់​ឡើយ ។ ពេល​ចប់​ប្រជុំ មហាត្មៈ​ក៏​បាន​ធ្វើដំណើរ​ត្រឡប់​មកវិញ លោក​មាន​ឱកាស​បាន​ចូល​សម្រាក​នៅ ក្រុង​ប៉ារីស ទី​នោះ​លោក​បាន​ជួប​ជាមួយ រូ​ម៉ង់ រូ​ឡង់ ដែល​ត​មក​លោក​រូបនេះ​បាន​ក្លាយជា​មនុស្ស​ដំបូង បង្អស់ ដែល​បាន​សរសេរ​ជីវប្រវត្តិ​របស់​មហា​ត្មៈ ។​ ​ការតស៊ូ​ដើម្បី​ឯករាជ្យ​ប្រទេស​ឥណ្ឌា ដែល​មហាត្មៈ​បាន​ដឹកនាំ​នោះ មើលទៅ​ហាក់ ដូចជា​បុគ្គល​រូបនេះ ត្រូវ​ស្វិតស្វាញ​យ៉ាងខ្លាំង លោក​ត្រូវ​ជាប់គុក​ស្ទើរ​រាប់​ភ្លេច ។ មិន​ថា​ជា​ការតស៊ូ​ដោយ​បង្អត់អាហារ ឬ​ដោយ​វិធី​ចចេស​ក៏ដោយ អង់គ្លេស​ក៏​នៅ​មិន​អាច​ដោះ ស្រាយ​ចាត់ការ​ឱ្យបាន​ទៅតាម​បំណងប្រាថ្នា​របស់​ប្រជាជន​ឥណ្ឌា ឡើយ អង់គ្លេស​នៅតែ​រក្សាទុក​នូវ​ឥរិយាបថ មិន​ប្រគល់ឱ្យ​ឥណ្ឌា​បាន​ឯករាជ្យ​ដោយ​ងាយៗ​ឡើយ និង​សូម្បីតែ​ថា អង់គ្លេស​មាន​ការបន្ធូរបន្ថយ​ឱ្យមាន​ចាត់តាំង​នូវ​សហព័ន្ធ​រដ្ឋ​ឡើង ដោយ​មាន​ក្បាលម៉ាស៊ីន​គ្រប់គ្រង​ភាគច្រើន​ជា​ជនជាតិ​ឥណ្ឌា​មែនពិត តែ​អង់គ្លេស​នៅតែ​ប្រើ​វិធី​គ្រប់គ្រង​សេដ្ឋកិច្ច​និង​យោធា​ដូច​ដើម ។​រហូត​ដល់​សង្គ្រាមលោក​លើក​ទី​២​កើតឡើង​នៅក្នុង​ឆ្នាំ​១៩៣៩ ពេលនោះ មហាត្មៈ​និង​ប្រជាជន​ឥណ្ឌា​ភាគច្រើន មិនបាន​ចូលរួម​ជួយ​អង់គ្លេស​ដូច​ដើម​ឡើយ អង់គ្លេស​ចាប់ផ្តើម​នឹកគិត​ជា​ថ្មី​ថា ការ​ដែល​គ្រប់គ្រង ទៅលើ​ប្រទេស​ឥណ្ឌា​មាន​ការពិបាក​ណាស់ អ៊ីចឹង​ហើយ​ទើប​នៅ​ឆ្នាំ​១៩៤៧ រដ្ឋាភិបាល​ប្រទេស​អង់គ្លេស បាន​យល់ព្រម​ឱ្យ​ចែក​ប្រទេស​ឥណ្ឌា​ជា​ពីរ​ប្រទេស​ឯករាជ្យ គឺ​ប្រទេស​ឥណ្ឌា​របស់​ពួក​សាសនា​ហិណ្ឌូ និង​ប្រទេស​ប៉ា​គី​ស្ថាន​របស់​ជនជាតិ​អ៊ិស្លាម ។ ប្រទេស​ទាំង​ពីរ​ក៏​បាន​ប្រកាស​ឯករាជ្យ​រៀងៗ​ខ្លួន​ក្នុង​ថៃ្ង​ជាមួយគ្នា គឺ​ថៃ្ង​ទី ១៥​ខែ​សីហា​ឆ្នាំ​១៩៤៧ ។ ប៉ុន្តែ​ជា​ការ​គួរឱ្យ​សោក ស្តាយ ក្រោយមក​ប្រទេស​ឥណ្ឌា​ដែល​ត្រូវ​បែងចែក​ពីគ្នា ពួកគេ​បាន​ឈ្លោះទាស់ទែង​គ្នា​នៅ​ខែ​ធ្នូ​ឆ្នាំ​១៩៧១ ពោល​គឺ​ការវិវាទ​គ្នា​មិន​ឈប់​រវាង​ពួក​ហិណ្ឌូ និង​ពួក​អ៊ិស្លាម ។​មហា ​ត្មៈ មាន​ជីវិត​បាន​រស់​នៅ​ឃើញ​ឯករាជ្យ​នៃ​ប្រទេស​ឥណ្ឌា​បានត្រឹមតែ​៥​ខែ​ជាង​ ប៉ុណ្ណោះ ព្រោះ​ក្រោយមក​រូប​លោក​ត្រូវបាន​គេ​លួច​សម្លាប់​ក្នុង​ថៃ្ង​ទី​៣០​ខែ​មករា​ ឆ្នាំ​១៩៤៨ ក្នុងខណៈពេល ដែល​លោក​កំពុង​ប្រជុំ​សូត្រធម៌ លោក​ក៏​បាន​ស្លាប់​ភ្លាម​ក្នុងពេលនោះ ។​លោក មហា​ត្មៈ គន្ធី កើតមក​ជា​មេដឹកនាំ​ប្រទេស​នៃ​ប្រទេស​ឥណ្ឌា ជា​រដ្ឋបុរស​ដ៏​ឆ្នើម​ម្នាក់​នៃ​ជនជាតិ​អាស៊ី ជា​រៀមច្បង​នៃ​ជនជាតិ​អាស៊ី​ប្រកប​ដោយ​លក្ខណៈសម្បត្តិ​នៃ​សេចក្តី​ទន់ភ្លន់ ព្យាយាម អត់ធ្មត់ ក្លាហាន និង​មេត្តាធម៌​ដ៏​គួរឱ្យ​សរសើរ​យ៉ាងខ្លាំង​៕

ไม่มีความคิดเห็น:

แสดงความคิดเห็น